I was just passing by

On Wednesday night I met up with friends for drinks at froVds. They do all kinds of exotic cocktails there but we stick to Cuba Libra’s. The glasses are small but they add just the right amount of lime most of the times. Music is not bad either but usually conversation gets all the attention. Our tongues roll free in that place…
Theo tells me he has two extra tickets for an intimate gig for just 60 people at club ac30 to see Ulrich Schnauss on Friday.

We went and it was a great night. His music reminds me of goodbyes.

‘Far away trains passing by ’ is six track album of unprecedented beauty...

a face in the crowd

Sunday evening around 6, I’m on my way home. It’s already a bit dark.
Winter is not far now, it’s getting chilly as well.
I woke up quite early in the morning, had cereal for breakfast and a nice Colombian coffee which I bought from M&S. I spent an hour reading, trying to finish this weird Murakami novel that’s all about coincidences in life.
I met Mia outside the National Portrait Gallery around 1; she took me to see this photo-exhibition of the world’s most photographed people. It was not bad, but I was more interested in her rather than the ‘world’s most photographed people’. She said that her favourite phrase in the world is ‘the beauty is in the eye of the beholder’ and that she once ‘fell in love with NY City’.
Afterwards, we had a nice big lunch at a Japanese restaurant, ‘she loves ginger noodles’ apparently. I thought that was funny. I had chilli ramen soup that was completely tasteless and so I kept adding salt.
After a laid back coffee sitting at the most comfortable sofa possible, we walked through Covent Garden to the tube station at Tottenham Court Road. Street entertainers, clowns, singers and acrobats were all over the place. We stopped to gaze at them and talk. I love these guys, they make an effort.
We said goodbye and I got in the underground.That was nice I thought as I passed by someone with a guitar signing in the corner. Damn, I haven’t heard that song for ages..

‘Before all of this ever went down
In another place, another town,
You were just a face in the crowd
Out in the street walking around
A face in the crowd
Out of a dream,
out of the sky
Into my heart, into my life
And you were just a face in the crowd
Out in the street, thinking out loud
A face in the crowd’

I went back and gave him some money. I also offered him a Marlboro but he said he was trying to quit.

Eden

He had travelled far and tough. And now he laid in comfort.
He was trying to think of how it came about and he found himself in this Eden.
But he could not think.
He was resting.

Then she arrived.
And said: ‘This well and these palm trees belong to me. And you drink water from it and lay under the shade of theirs. I did not mind before but now it hurts me.

He said nothing.Only raised himself and set off to continue a lonely journey through his desert

*taken from C.M's diaries

Finding Neverland

-……
-Ακους....τον Peter Pan τον γουσταρεις ?
-Ξερω γω...ναι νομιζω ναι...γιατι ρωτας ?
-Ειδα εχτες το Finding Neverland, με τον Johnny Depp. Παιζει τον συνγγραφεα που εγραψε το βιβλιο..Λοιπον ξερεις οτι με λιγες καλες σκεψεις και την μαγικη σκονη της Tingerbell μπορεις να πεταξεις...
- για πες..
-Λοιπον εχω μια φοβερη ιδεα...οταν ερθεις πρεπει να την βρουμε..
-πως ?
-Θα βγουμε μαζι στους δρομους, θα γυρισουμε τα παρκα του Kensington, θα ψαξουμε πισω απο τα δεντρα και αναμεσα στα λουλουδια, θα ρωτησουμε τις αλεπουδες και τους σκιουρους, θα πιασουμε ακομα και τους ταλαιπωρους μεθυσμενους που περνανε τα βραδια τους στα παγκακια..αμα ειναι να ξερει καπιος που βρισκεται αuτοι θα ειναι..
-Οπως στο Fisher King..κλασσικα ξες τον Robin Williams δεν τον πιστευε κανεις οταν μιλουσε για ξωτικα και νεραιδες
-Οχι ομως και εμεις ετσι...Eιμαι σιγουρος πως ολο και καποιος θα την εχει σηναντησει..Ξερεις λενε πως αγαπουσε τοσο πολυ τον Peter Pan που θελησε να του χαρισει ακομα και τα ιδια της τα φτερα, και ακομα λενε πως οταν τον νοσταλγει κατεβενει στο Λονδινο..Εδω ποιο κατω γνωριστηκαν, αυτος ητανε μωρο και χαζευε τον κοσμο σαν εξωγηνιος μεσα απο την κουνια του..Μοναχα μια στιγμη τον αφησε η μαμα του απο τα ματια της και το καροτσι του γλιστρησε μακρυα..
-Μπορει να ηξερε οτι ετσι θα συνατνησει την μικροσκοπικη νεραιδα..
-Ισως απλα να μην ηθελε ποτε να μεγαλωσει.. Η Tingerbell αρχισε να γελαει οταν τον αντικρυσε γιατι της φανηκαν αστεια τα κοκκινα μαλλια του..Πριν να το καταλαβει βρεθηκε μακρυα, αναμεσα στα συννεφα, περα απο το ουρανιο τοξο, στη χωρα της περιπετειας και του ασταματητου παιχνιδιου, εκει οπου τα παιδια μενουν παντα παιδια ..εκει οπου οι καραμελες κρεμονται απο τα δεντρα και ολα ειναι χρωματιστα...στη χωρα του ποτε..
-μμμ...νομιζω πως καπου στο Hyde Park υπαρχει ενα μικρο αγαλμα του Peter Pan, οταν ερθω...μια Κυριακη θες να παμε μια βολτα απο εκει?
-Αμε...που ξερεις μπορει και να συναντησουμε και την Tingerbell και να μας χαρισει μια χουφτα σκονη μαγικη..
-ναι ρε γαμωτο...τα εχω σιχαθει τα αεροπλανα....

a musician's journey

‘And you liar and teller of tall tales: you tremble all the Lord’s commandments underfoot, you murder, steal, commit adultery, and afterward break into tears, beat your chest, take down your guitar and turn the sin into a song. Shrewd devil, you know very well that God pardons singers no matter what they do, because he can simply die for a song…’

From The Last Temptation of Christ,
By Nikos Kaztanzakis.

http://www.raylamontagne.com/

a future tale's begining

Προχτες συναντησα την Αλεξανδρα στο δρομο. Το πρωτο πραγμα που μου ηρθε στο μαυλο ηταν πως τα 12 χροννια ειχαν επιβαρυνει πολυ πιο βαναυσα το δικο μου προσωπο απο οτι το δικο της. Αυτο ηταν και το πρωτο πραγμα που της ειπα και εκεινη χαμογελασε. Αφου σηνηδητοποιησα πως δεν ηξερα τι αλλο θα μπορουσα να της πω απλα εμεινα σιωπηλος μπροστα της. Οι αναμνησεις και τα συναισθηματα που με κατεκλυσαν σχηματισαν μια βροχερη βιτρινα αναμεσα μας. Οι ψιλοκουβεντες που ανταλαξαμε σκουπισαν τη βροχη και μου εδωσαν το κουραγιο να ανασκουμπωθω αλλα δεν καταφερα να βαλω το μαυλο μου σε μια ταξη. Ειμασταν και οι δυο ‘πολυ καλα’ αλλα και υπερβολικα απασχολοιμενοι. Της εξηγησα πως ειχε μολις μερικους μηννες που ειχα επιστρεψει στην Αθηνα. Σηκωσα μηχανικα το αριστερο μου χερι και συμαζεψα τα μαλλια της πισω απο το αφτι της...Τα γιαλια της βιτρινας σκορπιστηκαν στο πεζοδρομιο χωρις να τα ακουσει κανενας αλλος εκτος απο εμενα και την 20χροννη κοπελα που ειχα ξαφνικα μπρστα στα ματια μου...Γυρω μας κοσμος πηγαινε και ερχοτανε βιαστικος..

20 λεπτα αργοτερα ειμουνα καθισμενος στο γραφειο μου και κρατουσα μια ζεστη κουπα καφε..Σιωπηλος χωρις ακομη καμια συναφη σκεψη στο μαυλο μου.
«Κυριε καθηγητα το μαθημα των 12 ακυρωθηκε, δεν υπαρχει αιθουσα. Αμφιβαλω αν σα εχει ξανασυμβει κατι τετοιο. Προσπαθησα να σας τηλεφωνησω αλλα το κηνιτος σας δε επιανε.»
«Ναι....ΟΚ δεν μπειραζει...».. συλλαβισα..
«Το μαθατε πως πεθανε ο Σωλ Μπελοου ? Νομιζω πως τον θαυμαζατε πολυ..»

Ανοιξα την εφημεριδα και διαβασα το επικηδιο αφιερωμα:

‘Μεσα σε ολο αφτον το σαματα και την απογνωση του ανθρωπου στη δινη του 20ου αιωνα ο Σωλ Μπελοου αφηνει πισω του μια φωτεινη λαμψη, μια γαληνη. Ειναι η ιδια γαληνη που εξεπνεαν οι ηρωες των βιβλιων του, βαθια αποφασισισμενοι να κανουν υπαρκτα τα ονειρα τους. Χαρακτηρες που σε κανουν να σκεφτεις «Τι ειδους ζωη αραγε εχεις οδηγησει εσυ?»'

Οι σκεψεις μου πηρανε μπρος και ειδα το κοσμο μου να γκρεμιζεται μπροστα στα λογια ενος ταλαντουχου αρθρογραφου που αγαπουσε τον Μπελοου οσο και εγω..

1.