η αυτοβιογραφια του φωτος

Στην Αγγλια και σε χωρες της Ευρωπης που ειχα ζησει μεχρι τοτε , το φως εμαιζε να ασθμαινει η να καταδιωκεται, απο καποιον αδηλο εχθρο. Με καθε επιστροφη μου στην Ελλαδα ειχα την αισθηση οτι ανακαλυπτα και παλι το φως. ‘Το Ελληνικο φως’ εγραψε ο Χενρυ Μουρ, ‘ειναι κατι που δεν μπορεις να φανταστεις προτου το βιωσεις. Στη Αγγλια το μισο φως απορροφαται μεσα στο αντικειμενο, ομως στην Ελλαδα το αντικειμενο μοιαζει να αναδινει φως σαν να φωτιζεται το ιδιο απο μεσα του’. Εδω στην Ελλαδα, η διαυγεια του φωτος καθοριζει τον χαρακτηρα του τοπιου και των πνευματικων μας αναζητησεων. Μια νοητη γραμμη ξεκιναει απο το Απολλωνειο φως της αρχαιοτητας, διασχιζει το ‘δευτε λαβετε φως’ της Αναστασεως, και φτανει μεχρι το ‘αξιον εστι το φως’ του Ελυτη. Εδω υψωνεται στο επιπεδο του δημιουργου, και με εναν τροπο μαγικο πλαθει καο αναδεικνυει. Για αυτο και εγω κουβαλουσα παντα μεσα μου την προσδοκια και την αναγκη του.

Αποσπασμα απο την ‘Αυτοβιογραφια του φωτος’ του Γιωργου Γραμματικακη.
Photo: afternoon light floating in my living room

Η προσδοκια και η αναγκη για το Ελληνικο φως ειναι κατι βαρυ που κουβαλαω και εγω μεσα μου, ειδικα ενα συννεφιασμενο Λονδρεζικο Σαββατο σαν το σημερινο.