Φθινόπωρο in London

-Τι γίνεται… έφτασες καλά?
-Σίγουρα θα τo έχει πάθει πολύς κόσμος και δεν μπορώ να καταλήξω για το αν τελικά μου αρέσει ή όχι.
-Ποιο?
-Όταν ξαφνικά κατεβαίνεις από το αεροπλάνο, και από τους 30 βαθμούς βρίσκεσαι στους 13. Ένα ψιλόβροχο, και εγώ μαυρισμένος me berμουδa και Τ-shirt, και δίπλα μου κάθεται ένας τύπος με λαδί καμπαρτίνα… Και μου φώναζε η μάνα μου: «Πάρε βρε παιδί μου και κάτι να βάλεις από πάνω, θα παγώσεις».
-Εμένα νομίζω πως θα μου άρεζε πάντως…
-Και ενώ η Θεσσαλονίκη αποχαιρετά ένα μακρύ καλοκαίρι με τον Ρέμo, εγώ υποδέχομαι ένα μακρύ χειμώνα με τους Goldfrapp και τους Placebo… Το θέμα είναι ότι το Λονδίνο δεν φοράει καθόλου φθινόπωρο και αυτό μάλλον είναι κάτι που δεν μου αρέσει και παρά πολύ……Δεν ξέρω εντάξει, είναι λίγο μελανχολικη και καθόλου βολική εποχή……Αυτό που μου αρέσει όμως είναι η επιρροή που έχει το φθινόπωρο σε σένα και σε μένα… Στο μυαλό μου οι τέσσερις εποχές σχηματίζουν ένα ξερό ημικύκλιο… Η μακριά οριζόντια γραμμή είναι το καλοκαιράκι και όλα τα αλλά ένας κύκλος. «Ο χειμώνας είναι το μεγάλο μέρος της διαδρομής, η άνοιξη η τελική ευθεία και το φθινόπωρο το staring point μιας κυκλικής κούρσας που στο τέλος της σε ξαναφέρνει στο ίδιο σημείο, λιγάκι διαφορετικό…»
Γι’ αυτό λοιπόν γουστάρω την αφετηρία, κοιτάζω μπροστά και προετοιμάζομαι, το σκέφτομαι λίγο. Πώς θα είναι η χρόνια που έρχεται, τι θα αλλάξει, τι θα είναι ίδιο……Στο Λονδίνο, όμως ο χειμώνας μου την πέφτει από το πουθενά, και τα ψιλοχάνω…
-....